tu me donnes une rose
tu donnes un mot après l’autre

tu me donnes une rose changée en pierre
en blanche ammonite

ce qui est entre toi et moi
une distance
ce qui est entre toi et moi
un bat­te­ment effarouché
ce qui est entre toi et moi
un pressentiment
            une transmutation

tu me donnes à penser
comme si tu voulais faire fléchir par une fanfaronnade
le cours inéluctable des choses

car déjà entre toi et moi
se des­sine le vide qui avance au galop
une course haletante
               le  retour au néant
tout sim­ple­ment dans un abîme sans fond
et sans écho

 

*****

dajesz mi różę
dajesz mi słowo za słowem

dajesz mi różę zak­lętą w kamień
w biały amonit

to co jest między tobą a mną
odległość
to co jest między tobą a mną
trwożny łopot
to co jest między tobą a mną
przecucie
       przeistoczenie

dajesz mi do myślenia
jak­byś chci­ał prze­bła­gać chwalbą
nie­u­nikniony bieg rzeczy

bo już między tobą a mną
zarysowu­je się galop­u­ją­ca pustka
zdyszany bieg
        powrót do niebytu
pros­to w celuść bez dna
i bez echa

 

 
Pro­pos au sujet d’un cer­tain âge I

À par­tir d’un cer­tain âge il y a des moments où on se sent absol­u­ment dés­espéré­ment nul impuis­sant sans défense atone athée sans domi­cile incol­ore impo­tent sans époux sans descen­dance sans père ni mère sans lende­main insen­sé insond­able sans flamme sans per­spec­tives sans issue aveu­gle éden­té man­chot sans tête infructueux asex­ué insonore incor­porel déraisonnable sans objet et infin­i­ment pro­fané par sa super­fluité sans bornes

 

Trak­tat o pewnym wieku I

W pewnym wieku bywa­ją chwile, w których bezwzględ­nie czu­jesz się bez­nadziejny bezrad­ny bezbron­ny bez­namięt­ny bezbożny bez­dom­ny bezbar­wny bezsil­ny bezżen­ny bezpo­tom­ny bez ojca i mat­ki bez jutra bezsen­sowny bez­den­ny bez ikry bez szan­sy bez wyjś­cia bezoczny bez­zęb­ny bezręczny bezgłowy bezowoc­ny bezpł­ciowy bezgłośny bez­cielesny bezrozum­ny bezprzed­miotowy i bez­granicznie zbezczeszc­zony przez swą bezbrzeżną zbędność

 

Pro­pos au sujet d’un cer­tain âge II

 

À par­tir d’un cer­tain âge on voit mal on entend mal on est souf­frant on n’a plus d’appétit on n’admet pas on ne nour­rit plus on ne dort plus on ne tient plus on nég­lige on ne finit plus ses phras­es on ne finit pas son verre on ne mord plus on ne sale plus on ne sucre plus assez on ne pimente plus on bou­tonne on cajole à moitié on ne garde plus on n’exerce plus de pres­sion on lave à moitié on ne va pas jusqu’au bout on ne pré­sume plus on expédie ses prières on col­ore à moitié on salit on net­toie on lessive on pétrit à moitié on perd le fil on ne ques­tionne plus on ne ressent plus on n’a plus la force de tir­er on ne se doute plus on ne s’accorde plus on ne garde plus on ne cherche plus à savoir on n’a plus idée on ne demande plus en vain

pour en savoir plus : dou­blevé­dou­blevé­dou­blevé bor­delde arobase point et basta

Trak­tat o pewnym wieku II

W pewnym wieku już się niedowidzi niedosłyszy nieodoma­ga nie doja­da nie dopuszcza nie doży­wia nie dosyp­ia nie dotrzy­mu­je nie dopa­tru­je nie dopowia­da nie dopi­ja nie dogryza nie dos­ala nie dosładza nie dopieprza nie dopina nie dopieszcza nie dochowu­je nie dociska nie domy­wa nie dokańcza nie domy­ka nie dom­niemy­wa nie domod­la nie dobar­wia nie dobrudza nie doczyszcza nie dopiera nie dog­ni­a­ta nie dos­nuwa nie docieka nie doz­na­je nie docią­ga nie dorozu­miewa nie dogadu­je nie dochowu­je nie dopy­tu­je nie domyśla nie doprasza się

więcej o tym w: wuwuwu sru­tu­tu mał­pa krop­ka i szlus

 

Petit pro­pos au sujet de l’amour du prochain

Est-ce que tu ne paniques pas à l’idée que tu dois aimer ton prochain comme toi-même ? Parce que toi, est-ce que tu t’aimes toi-même ?  Est-ce que ton organ­isme te rend bien cet amour ou te rend-il seule­ment la mon­naie de la pièce ?
Chaque fois que tu te regardes dans le miroir et que tu com­pares ton reflet d’aujourd’hui avec celui d’autrefois, ou que tu vois l’image ou le tracé de tes pro­pres organes ren­dus appar­ents à la radio ou sai­sis par une impul­sion élec­tron­ique pour une ary­th­mie, une paralysie, des mal­for­ma­tions, est-ce que tu ne com­mences pas à soupçon­ner que tu es en train de pass­er à côté de toi-même, que tu deviens étranger à toi-même, que tu te mets en tra­vers de ta route et qu’au tré­fonds de toi il y a quelque chose qui trame con­tre toi, quelque chose qui te renie et s’efforce de te contrarier ?
Et ça serait ça l’amour, ça serait ça aimer ?
D’ailleurs lequel des deux soumet l’autre à la ten­ta­tion, lequel l’incite au péché : ton organ­isme ou bien toi ? Ne seriez-vous donc pas un, puisque lors de vos nuits sans som­meil tu jures : c’est pas moi, c’est lui, c’est lui !
Et c’est ça cet amour pour soi-même ? Pour quel soi-même ? Tout par­ti­c­ulière­ment quand tu remar­ques, coupé en deux comme tu es, la pos­si­bil­ité d’une mul­ti­plic­ité de « je » !
Après avoir pen­sé de toi-même ce que tu as pen­sé, toi, avec ton amour, quelle atti­tude vas-tu adopter vis-à-vis de ton prochain pour l’aimer lui aus­si « comme toi-même » ? Et si ton prochain est un salaud ? Et si de sur­croît c’est un clown, un rus­tre et encore un trou du cul puant comme il y en a peu ! Aimer gratos un crétin ? Un idiot ? Un imbé­cile diplômé ? Aimer un type louche, un hyp­ocrite ou un pré­ten­tieux pour la seule rai­son que c’est ton prochain ? Lui ? Cette canaille ? Un con­nard la gueule pleine de clichés débiles qui te font bouil­lir intérieure­ment ! Non seule­ment il est nuis­i­ble, il rase, non seule­ment il casse les pieds au monde entier, non seule­ment il pue de la bouche mais de cha­cun de ses gestes, et même de cha­cun de ses mots – il faut encore que tu l’aimes ? Même si c’est pas réciproque ?
C’est pourquoi pen­dant les nuits sans som­meil tu te bagar­res avec des pen­sées anguleuses… Est-ce que tu es sûr que ça suf­fit de se cogn­er la poitrine trois fois en s’agenouillant pour être quitte d’un com­man­de­ment si complexe!

 
Trak­tacik o miłoś­ci bliźniego

Czy na myśl, że masz kochać bliźniego swego jak siebie samego nie wpadasz w panikę? Bo czy ty samego siebie kochasz? I czy twój orga­nizm tę miłość aby na pewno odpła­ca, czy tylko płaci pięknym za nadobne?
           Ilekroć spo­jrzysz w lus­tro i porów­nasz dzisiejsze odbi­cie z dawnym, albo jeśli obe­jrzysz obraz bądź wykres włas­nych organów wydoby­ty na jaw prześwi­etle­niem czy przyła­pa­ny elek­tron­icznym impulsem na bezryt­mie, bezwładzie i odksz­tałce­ni­ach, czy nie nabierasz pode­jrzeń, że oto rozmi­jasz się z samym sobą, że się z siebie wyob­cowu­jesz, że samemu sobie sta­jesz okoniem i że w naj­ta­jniejszej głębi coś tam prze­ciw tobie spisku­je, coś się tam ciebie zapiera i usiłu­je dzi­ałać ci na przekór?
          I to niby ma być ta miłość, to ma być kochanie?
          A jeszcze —  kto kogo właś­ci­wie wodzi na pokusze­nie, kto kogo nakła­nia do grzechu: twój orga­nizm, czy ty? Czyżbyś­cie zatem nie byli jed­nią, sko­ro w bezsen­nej godzinie za- kli­nasz się: to nie ja, to on, on!
          I to ma być ta miłość do siebie samego? Do którego siebie? Zwłaszcza kiedy w swym rozpołowie­niu nagle dostrze­gasz możli­wość wielokrot­noś­ci włas­nego „ja”!
         Pomyślawszy o samym sobie to, co pomyślałeś, jak ter­az masz się odnieść ze swoim miłowaniem do bliźniego, żeby i jego pokochać „jak siebie samego”? A co, jeśli ów bliźni to świnia? A co, jeśli to nie tylko bałwan i prostak, ale na dokład­kę – oczy­wisty dupek i śmierdziel jakich mało! Pokochać za friko kre­ty­na? Imbe­cy­la? Uroczys­tego idiotę ? Pokochać dra­nia spod ciem­nej gwiazdy, hipokry­tę czy zaduf­ka za to jedynie, że jest twoim bliźn­im? On? Ten łaj­dak? Gno­jek z gębą pełną idio­ty­cznych komu­nałów, od których wszys­tko aż się w tobie gotu­je! Nie dość, że szkodzi, że mędzi, nie dość, że wier­ci światu dzi­urę w brzuchu, że mu smierdzi nie tylko z gęby, ale nawet z każdego ges­tu, ba, nawet ze słowa – masz go jeszcze pokochać? Nawet bez wzajemności?
            Stąd w bezsenne godziny bijesz się z kan­ci­asty­mi myślami…Czy aby na pewno wystar­czy po trzykroć grz­mot­nąć się w pier­si i przyk­lęknąć, żeby upo­rać się z tak zaw­iłym przykazaniem!
      

 
Extinc­tion

 

Eblouie  par la lumière de ce monde
je m’en vais
éblouie par l’ombre de cette lumière
je m’en vais
touchée par  le dard de l’amour
je m’en vais je m’en vais je m’en vais

je pose ici la petite clé du cab­i­net secret
que m’a inter­dit Barbe-bleue
mais je ne l’ai pas écouté
là je pose le fruit défendu des jardins du paradis
que m’a inter­dit Barbe-bleue
mais je ne l’ai pas écouté
je m’en vais donc avec une petite tache de blas­phème sur la lèvre.
                     Regarde bien Anne  scrute la route
                     mes frères ne vien­nent-ils pas à ma rescousse
       n’entends-tu pas le galop des chevaux
       ne vois-tu pas tour­bil­lon­ner un nuage de pous­sière qui avance à toute bride
       quand j’essaie de percer la nuit
       qui soudain m’a enveloppée.
Où es-tu hiron­delle pourquoi
ton vol bas ne peut-il me détourner
de la pente trop raide d’un chemin
qui me pousse à présent vers le fond.

Eblouie par la pour­pre de l’épine
je m’en vais
grisée par les couleurs du mots
je m’en vais
émer­veil­lée par le fra­cas du silence
je m’en vais
je m’en vais  je m’en vais

[…]

Je rends la clé du cab­i­net secret
essuie de mes lèvres ma protes­ta­tion inepte
qu’est-ce qui dans ce point final n’est pas un point final
et  de la sorte sans le savoir s’avance vers toi.
Pareille à la tourterelle pro­fondé­ment meurtrie
par la flèche de son amour pour toi terre
et déjà dépouil­lée déjà défaite d’elle
je t’appelle toi sans nom
toi  inaccessible
toi  tout sim­ple­ment impos­si­ble à croire pour moi

dépêche-toi
                      Mon Dieu
                                car enfin
tu as sûre­ment besoin de moi pour exister
avant que ne m’engloutisse le grand
et incon­cev­able RIEN

Perche
          non tro­vo con­so­lazione nel­la preghièra
perche non tro­vo te
perche –

2005

 
Wygaszanie

 

Odur­zona światłem tego świata
odchodzę
odur­zona cie­niem tego światła
odchodzę
ugod­zona grotem miłości
odchodzę odchodzę odchodzę

tu kładę kluczyk od sekret­nej komnaty
której wzbra­ni­ał mi Sinobrody
ale nie usłucham go
tam kładę zakazany owoc z rajs­kich ogrodów
którego wzbra­ni­ał mi Sinobrody
ale nie usłucham go
więc odchodzę z plamką bluźnierst­wa na wardze.
        Wyjrzyj Han­no spójrz na gościniec
        czy nie spieszą m bra­cia na odsiecz
        czy nie sły­chać tętentu
        czy nie widać by się pył kłęby­ił szy­bkolot­nym tumanem
        gdy próbu­ję przeniknąć ciemność
        która mnie nagle spowiła.
Gdzie jesteś jaskółko czemu
nie zawró­cisz mnie niskim lotem
z nazbyt stromej dróż­ki pochyłej
która, ter­az spy­cha mnie w dół.

Odur­zona pur­purą ciernia
odchodzę
oszołomo­nia bar­wa­mi słowa
odchodzę
urzec­zona łoskotem milczenia
odchodzę
odchodzę odchodzę

[…]

Zwracam kluczyk od sekret­nej komnaty
ścier­am z warg niedorzeczny swój protest
to co w tej kropce nie jest kropką
i tak mimowied­nie zdąża ku tobie.
Niczym syn­og­a­r­li­ca dogłęb­nie zraniona
grotem miłoś­ci do ciebie ziemio
a już ogoła­cana już wyzuwana z niej
przyzy­wam cię ty bezimienne
ty niedosiężne
ty niemożli­we wprost do uwierzenia dla mnie

pośpiesz się
               Boże
                   przecież
chy­ba potrze­bu­jesz mnie żeby zaistnieć
zan­im pochłonie mnie wielkie
i niepo­jęte NIC

   
Perche
          non tro­vo con­so­lazione nel­la preghièra
perche non tro­vo te
perche –

2005

*****

 
le vieux fleuve n’a pas la force
de ram­per jusqu’à la mer

les pois­sons du vieux fleuve se cou­vrent de leucome
les ailes des oiseaux aussi
et même le ciel

la mer refuse le sel
au vieux fleuve jaune

à la place tu donnes au fleuve
n’est-ce pas trop précipité
cette larme

main­tenant toi aussi
tu es un fleuve
au delta per­fide­ment retranché

ton cos­mos aussi
se cou­vre de leucome

ce qui est grand et ce qui est petit
bal­lotte prisonnier
du même rien.

 
stara rze­ka nie ma siły
doc­zoł­gać się do morza

ryby starej rze­ki zachodzą bielmem
wraz ze skrzy­dła­mi ptaków
a nawet z niebem

starej żółtej rzece
morze odmaw­ia soli

czy nie nazbyt pochopnie
dajesz rzece zamiast
tę oto łzę

ter­az i ty
sta­jesz się rzeką
z pod­stęp­nie odciętą deltą

także i twój
kos­mos zchodzi bielmem

co wielkie i co małe
dyn­da na uwięzi
tego samego nic.

Textes extraits de Suppliques.

Poèmes traduits du polon­ais par Isabelle Macor-Filars­ka et Aga­ta Kozak 

image_pdfimage_print