Toi,
Fig­ure fantôme
des papil­lons qui enflam­ment mes entrailles jusqu’à la gorge
Pour toi des papil­lons je veux que devi­en­nent mes doigts,
en refaisant  ton corps
fil-à-fil,
te touchant comme la pluie,
qui à Camar­iñas pare en den­telle le lin
en chan­tant comme le buis.
J’attendrais, pour cro­quer le fruit perdu
jusqu’à arracher la mem­brane de soie qui encage les vers
de ton mau­dit désir
Et ensuite….
Des doigts aux orteils
et des orteils aux doigts
corps entier,
je t’enfilerai,
dans mon bustier,
comme le ver fait avec la soie
et pour les points sur les cotés
je prendrai du fil de lin.
Et pour que tu sois tel que tu es
pour ne pas te per­dre en chemin
on se coudra doucement
on s’enfilera pas a pas
une fois l’un, l’autre encore une fois
fil de soie, fil de lin.

 

 

 

Dedos

Ti,
figu­ra fantasma
das bol­bore­tas que me queiman os aden­tros ata a gorxa.
Bol­bore­tas que quero que sex­an para ti estes meus dedos,
refacen­do ese cor­po teu,
fío a fío,
tocan­do como a choiva,
can­tan­do coma o buxo que rebulindo
dec­o­ra en Camar­iñas o liño.
Esper­aría, para trin­car con forza o froito perdido
ata arrin­car a teaza de seda que engaio­la os vermes
do teu desexo maldito
E logo…..
Das dedas aos dedos e dos dedos ás dedas
enfi­are­ite enteiro no meu corpiño,
coma o verme fai ca seda
e as pun­tadas do costa­do dareinas
cun fío de liño
E para ser ti quen es
sen perderte no camiño,
coseré­monos a modo,
coser­e­mos paseniño,
unha vez un, out­ra vez outro,
fío de seda, fío de liño.

 

Gali­cien
 

image_pdfimage_print