Le mai­gre bosquet n’a pas fleuri, le tilleul non plus.
On cherche plutôt les arbres jeunes – mais pas trop :
avec leur tronc en sueur, on se fait des arcs.

À la lisière, les bûcherons sont passés à l’acte.
Bien­tôt on se perd dans la nécro­p­ole rousse.
Où se dressent les solides branch­es ? Sur la car­casse mammouth.
Les tiges légères, on en fait des flèches.

Ce sont les arbres qui nous four­nissent en armes,
car il y a tou­jours quelqu’un qui nous menace.
Mais vite, nos traits à peine biseautés, on se dégonfle.
On ne joue plus, il faut pass­er à table,
et ravaler sa colère et sa peur avec la soupe.

Extrait de D’une Craie qui s’efface, L’Harmattan, 2009 (pré­face de Pierre Dhainaut).

Au cœur de la mai­son, dans la grande pièce, il y a la brèche. À vrai dire ce n’est qu’une mince fis­sure dans le planch­er, presque invis­i­ble. Rien d’in­quié­tant. Sinon le fait que cette fente n’est pas inac­tive. Sou­vent un courant d’air en sort, qui sent la pous­sière et la rouille. Et autre chose qu’on ne peut définir. Et qu’elle a une voix. La plu­part du temps elle est muette. Mais par moments elle émet un son.
Par­fois il y court, s’age­nouille et flaire comme un chien. Puis il s’éloigne lente­ment, souil­lé par une veine ter­reuse, clandestine.
Alors il met son man­teau, ouvre la porte.
Plus dan­gereux, âpre et tran­chant comme une lame, il marche.
Il fauche les regards. Tourne la clé de la chan­son des rues.
Aspire la moelle du soir.
De son os creux il fait une flûte et comme un assas­sin très vite
la fourre dans sa poche.
Ses doigts caressent les trous.
Mais il n’ose pas jouer.
Ce n’est pas encore le temps de l’expiration.

extraits de Mon­sieur T.,
[Melani ed. 2007]

Poèmes traduits du grec par Michel Volkovitch

ΤΟ ΡΗΓΜΑ

Μέσα στο σπίτι, στο κεντρικό δωμάτιο υπάρχει το ρήγμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια λεπτή ρωγμή στο πάτωμα σχεδόν αόρατη. Τίποτε το ανησυχητικό. Εκτός από το γεγονός πως η σχισμή δεν είναι αδρανής. Συχνά ένα ρεύμα εξέρχεται από αυτήν που μυρίζει σκόνη και σκουριά. Και κάτι άλλο απροσδιόριστο. Επίσης πως έχει φωνή. Το πιο πολύ είναι μουγγή. Όμως αραιά και που παράγει έναν ήχο.
Καμμιά φορά τρέχει εκεί, γονατίζει και μυρίζει σαν σκύλος. Ύστερα απομακρύνεται αργά μολυσμένος από μια φλέβα χοική, παράνομη.
Φοράει τότε το παλτό του και ανοίγει την πόρτα.
Επικινδυνότερος, αψύς και κοφτερός σαν λεπίδι περπατάει.
Θερίζει τα βλέματα. Κουρντίζει των δρόμων το τραγούδι. Ρουφάει το μεδούλι της εσπέρας
Από το κούφιο κόκκαλό της φτιάχνει έναν αυλό και σαν φονιάς τον χώνει βιαστικά στην τσέπη.
Τα δάχτυλα χαιδεύουν τις οπές.
Μα δεν τολμά να παίξει.
Δεν ήρθε ακόμα ο καιρός της εκπνοής.