Monsieur T. chaque jour s’éveille dans un autre homme.
C’est pourquoi il se lève si tôt.
Avant le jour.
Il monte les marches des instants avec peine jusqu’à la salle de bains.
Commence à ôter les écailles de la nuit.
Les rues glacées, les jetées, les bancs,
les feuilles des arbres et les lacets des branches/
les textes illisibles, les vierges sanguinaires,
les nuées d’oiseaux.
Quand il se retrouve tout nu
il pose les yeux sur le miroir
comme on accroche un manteau.
Mais au lieu des yeux il a deux poissons.
Étant doté d’une patience infinie
il laisse les yeux-poissons flotter libres dans le miroir.
Alors il vit le rêve le plus pur.
Le rêve de n’être personne.
La solitude la plus prisonnière.
Les mots croisés entièrement noirs des grands fonds.
C’est ce qui donne à ses traits
ce qu’on nomme «profondeur».
Ensuite ses yeux retrouvent leur place.
Le miroir pour eux est désormais plus familier.
C’est ainsi qu’ils se reconnaissent.
extraits de Monsieur T.,
[Melani ed. 2007]
Poèmes traduits du grec par Michel Volkovitch
ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
Ο κύριος Ταυ ξυπνάει κάθε μέρα μέσα σ‘έναν άλλο άνθρωπο.
Γι‘αυτό σηκώνεται πολύ νωρίς.
Πριν ξημερώσει.
Ανεβαίνει με κόπο τα σκαλοπάτια των στιγμών και πηγαίνει στο μπάνιο.
Εκεί αρχίζει να αφαιρεί τα λέπια της νύχτας.
Τους παγωμένους δρόμους, τις προκυμαίες και τα παγκάκια,
τις φυλλωσιές των δέντρων και των κλαδιών τους βρόχους/
τα δυσανάγνωστα κείμενα, τις αιμοβόρες παρθένους,
τα σμήνη των πουλιών.
Όταν μείνει εντελώς γυμνός
Αποθέτει το βλέμμα του στον καθρέφτη
Όπως κάποιος κρεμάει το παλτό του σ‘έναν γάντζο.
Όμως αντί για μάτια έχει δυό ψάρια.
Επειδή τον διακρίνει άπειρη υπομονή,
Αφήνει τα μάτια-ψάρια να κολυμπήσουν στον καθρέφτη ελεύθερα.
Εκείνες τις στιγμές ζει το πιο καθαρό όνειρο.
Το όνειρο να μην είναι κανένας
Την πιο αλύτρωτη ερημιά.
Το κατάμαυρο σταυρόλεξο της αβύσσου.
Γεγονός που προσδίδει στα χαρακτηριστικά του
Αυτό που λέμε «βάθος».
Στη συνέχεια τα μάτια επιστρέφουν στη θέση τους.
Αυτά και ο καθρέφτης έχουν αποκτήσει τώρα κάποια συγγένεια.
Έτσι αλληλλοαναγνωρίζονται.
